Gezinswagen

Mijn vrouw wil een grotere koffer. Helaas niet om in te duiken. Dat vindt ze overbodig nu haar buikje bol staat van andere verwachtingen. Neen, vrouwlief wil een grotere autokoffer om een multifunctionele buggy van € 3.000 in te leggen. En dus volstaat mijn Fiat Tsjinkwétjenko niet meer. Het laatste baken van mijn zorgeloos bestaan. Elleboogje uit het raam, zwarte Ray-Ban net niet van het neusje schuivend, zacht briesje door het open dak. La Dolce Vita. Weliswaar in de Vlaamse motregen. 

Die metroseksueel, tokkelend op het ivoor lederen stuurwiel op de tonen van Duran Duran en knipogend naar Antwerp's Finest, ruimt baan voor een aseksueel. Een grijs burgermannetje, al spreekt zijn huwelijkspartner liever over een 'familieman'.  Online speur ik niet langer naar de diepste decolletés van het Stockholmse nachtleven, maar naar de meest aantrekkelijke autodeals. Voor gezinswagens, mocht u nog aan mijn drastisch gedaald testosterongehalte twijfelen.

Met een SUV - geen overbodige luxe in het volledig geasfalteerde Vlaanderen - probeer ik mijn laatste greintje mannelijkheid te bewaren. De Touran staat evenwel in promotie, maar aan het stuur van een belbus ('Papa, kom mij eens halen' uit drie verschillende pubermonden) waag ik me pas na mijn eerste gedwongen steralisatie. Benieuwd welke auto-opties mijn alimentatieregeling me overigens zullen laten.

Alleszins, wie SUV en betaalbaar denkt, komt al snel bij een Qashqai uit. 'Maar daar rijdt iedereen mee,' vertelde een collega me tijdens de lunchpauze. Het schrikbeeld van de middenklasse die hoger mikt. Wat iedereen doet, is onvoldoende. Een Qashqai is de Parijse zwart-wit IKEA-poster die in de living hangt. En waar je de sfeer van middelmaat zelfs met de beste Argentijnse wijn niet meer wegkrijgt.

Overigens bepaalt niet langer het alcoholpercentage van mijn slaapmutsje, maar de rentevoet van mijn leningen met welk gevoel ik 's avonds naar bed ga. Gelukkig zwaait Volkswagen na het dieselschandaal met mooie financieringsvoorwaarden. Een JKP van 1,99% brengt een Tiguan binnen handbereik. 

Volgens de website van Top Gear is de Tiguan een prototype van degelijkheid met een vleugje poshness. Een Germaanse burgertank naar mijn evenbeeld. Maar vooral een geloofwaardig middel om aan de goegemeente te tonen dat deze heer aan de weg naar boven timmert. Al zwijg ik op de nieuwjaarsrecepties over die 50.000 kilometer op de teller.

Bovendien voelt mijn vrouw zich ongetwijfeld wonderwel met een bak sjoemelsoftware onder haar derrière, die stilaan de trekken van de kont van Kardashian vertoont. Hoewel ze er op Instagram uren naar staart, onthaalt mijn zwangere prinses dat compliment trouwens met giftig gesis. Nochtans beloofde ze bij het afsluiten van ons huwelijkscontract om de uitstoot van schadelijke stoffen tot een strikt minimum te beperken. 

Anderhalf jaar later en zeventig slaande deuren - in een loft! - blijkt onze leefruimte verziekt. Van een kat in een zak durf ik niet te spreken, daarvoor heb ik haar poesje de laatste tijd te weinig gezien. Haar terugbrengen naar de vrije natuur blijkt een kostelijke grap, die me echter opnieuw perspectief op een glimlach kan bieden.

Maar 48 gedomicilieerde Tiguan-aflossingen van onze gemeenschappelijke rekening en 18 verjaardagstaarten voor onze gezamenlijke zoon, binden me aan dit verstikkende burgerleven. Gelukkig kunnen we met onze bijna helemaal nieuwe Tiguan onze buren imponeren. Want daar draait het voor de burgerman uiteindelijk om: overtref jouw naasten. Te beginnen bij een grotere koffer.

Made in Ibiza

Midden augustus. We vertoeven met tien vrienden op Ibiza in een villa met zwembad. Het geluid van blazende haardrogers en dampende strijkijzers verdringt het zachte gekletter van een avondbuitje naar de achtergrond. De chloorlucht doorbakken met zonnecrème wijkt voor een zwoele Dior-geur. Iedereen, behalve ik, maakt zich opgewonden klaar voor 'La Paloma', een restauranttip van Sergio Herman.

Tot de Duitse ref Aytekin stipt om 20u45 Man United – Club Brugge op gang blaast, zoals alleen Duitsers dat kunnen. Een kordaat startschot voor een Vlaams-Britse veldslag. Het tv-volume duw ik zo luid tot iedereen snapt dat hij z’n mond moet houden. De sex on a plate kan me gestolen worden. Ik blijf hier en kom desnoods later wel. Samen uit samen thuis? Een uitdrukking voor meelopers.

Die stoere belofte houdt net als de Brugse troepen op Engelse bodem nauwelijks een helft stand. Omstreeks 21u45 zit ik in een ongestreken hemd – mijn stijlloos teken van verzet – in een hobbelende Landrover. 

Mijn blik heeft het Theatre of Dreams in Manchester ingeruild voor anonieme Balearische krekelvelden. Mijn rechteroor, waar m’n vrouw een kwartier geleden nog hevig aan trok, plakt aan m'n iPhone, afgestemd op SporzaRadio. Vloekend en bevend beperkt mijn communicatie tot de medepassagiers zich tot een scherpe ‘sssssst’.

Een half uur later ontdek ik bij aankomst in La Paloma een tv aan de bar, waarop rode en blauw-zwarte truitjes over de beeldbuis schuiven. Het aperitief en jetsetvolkje laat ik aan mij voorbijgaan, met m'n hoofdschotel doen ze wat ze willen.  Als voorgerecht eet ik wel m'n nagels op.

In de 95ste minuut van de wedstrijd besluit ik de hoopgevende 2-1 nederlaag met een jetsetcocktail te vieren. Waarop Fellaini met een rake kopbal mijn Club alsnog de genadestoot uitdeelt. 

Na de vernietigende buffelstoot van de donkere krullenbol kan enkel een duik naar blondere gekrulde oorden me de nodige troost verschaffen. De hele eettent straalt 'Fuck me, I'm famous uit', terwijl ik in de schoot van m'n vrouw 'Please fuck me, I'm sad' lig te janken. Een klaagzang die de soundtrack van m'n leven ingrijpend zal veranderen...

Drie weken later zwaait mijn vrouw plots met een wit stokje, dat verdacht veel op een koortsthermometer lijkt. Ik sluit m’n ogen en steek m’n tong uit, tot ze die rode loper terug naar binnen rolt en me vol op de mond kust. ‘Je wordt vader,’ zegt ze met een glimlach. 

Haar stick treft me als een baseballknuppel in het gezicht. De twee streepjes slijpen krassen op m’n ziel, net naast de Fellaini-treffer diep in blessuretijd en net boven de onthulling dat Sinterklaas niet bestaat.

Bam. Het Vaderschap. Het ene moment droom je nog eenzaam op jouw kussen van hemelse tranceclubs op Ibiza. Puffend na jouw zevende reeks buikspieroefeningen om met een sixpack een onbekend Zweeds model te verschalken. 

Het andere moment lig je op Ibiza samen met een relatief bekende Noorse schone op één kussen na te hijgen, onwetend dat je zojuist een nieuw wezen een levensadem geschonken hebt.

Niet zomaar een wezen. Een kind. Mijn kind, geboren uit tristesse, maar dat een onophoudelijke bron van vreugde moet vormen voor deze veeleisende vader. Een kind dat moet uitgroeien tot een doelman, met meer uitstraling en meer haar dan het Brugse sluitstuk Bruzesse. Een donkergelokte Viking die zijn jagersnet met Zweedse modellen vult, maar zijn blauw-zwarte netten maagdelijk schoon houdt. Een verbeterde versie van zijn vader. Wie van minder droomt, maakt vooral zijn vrouw iets wijs.

'Una paloma blanca, no one can take my freedom away,' zong George Baker in de seventies. Dan  was hij deze naderende Viking toch vergeten.